ေလရိုင္းေတြ စိတ္ထင္တိုင္း
ၾကမ္းၾကတဲ့ည…
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕လမင္းကို ခန္႔ခန္႔ညားညားနဲ႔
ကစဥ့္ကလ်ားလြမ္းလိုက္မိတယ္…
သိပ္မထူးျခားေတာ့တဲ့ျဖစ္ရပ္တစ္ခုရဲ႕
ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ေပါ့…
သူမ…
ခမ္းနားစြာ အိပ္စက္ေနပါလိမ့္မယ္
(ဒါမွမဟုတ္…)
သူမ…
တိတ္တဆိတ္ငိုေၾကြး ေနပါလိမ့္မယ္
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဟိုးအေ၀းၾကီးမွာေပါ့…
သူမဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ငိုသံေတြကို
၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ပိုင္ခြင့္ မရွိသလို
ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူမရဲ႕ငိုသံေတြကို
ေဖးမနွစ္သိမ့္ေပးပိုင္ခြင့္မရွိ္ေတာ့ဘူး…
ဒီလိုပဲေ၀းေနခဲ့ၾကတာပါ…
ရာသီစက္၀န္းေတြမွာ သမုဒၵရာေတြ
ျခားနားသြားၾကကတည္းကေပါ့…
ေလာကရဲ႕ငရဲဆိုတာ
သူမ မရွိေတာ့တဲ့အခါ ပိုျပည့္စံုသြားတယ္
အထီးက်န္ျခင္းမွာ အေငြ႔သက္သက္တမ္းတရံုနဲ႔
ငိုေၾကြးျခင္းက အေနာက္ကကပ္ပါတယ္…
ေရွ႕ေျခအလွမ္းမွာ တစ္ခ်ိန္ကသူမရဲ႕အမူအယာေတြ
ျမဴလိုတိမ္လို ရစ္ဆိုင္းေနတယ္…
သူမ…
လြမ္းေနမလား…
တစ္ခါတစ္ေလမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့
ကြ်န္ေတာ့္ကို သတိတရ ရွိေနေစခ်င္တယ္
ခုလိုညမ်ိဳးမွာ ငိုေနရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ …
ေသာကေတြ အရမ္းမ်ားေနတယ္
အခ်စ္ရယ္…
ဘ၀ရဲ႕ရယ္သံေတြလည္း မင္းအရိပ္ေတြနဲ႔အတူ
ေပ်ာက္ရွသြားတာ ၾကာခဲ့ေပါ့…
ရိုးရိုးေလးပါပဲ…
မဆန္းျပားခဲ့ၾကတာေတာင္
တခမ္းတနား လြမ္းခဲ့ၾကရတယ္
ရိုးရိုးေလးပါပဲ…
ရိုးရိုးေလးပါပဲ…
ေလတိုက္တိုင္းသတိေတြရေနတာကလြဲလို႔
ေ၀းခဲ့ၾကရတယ္ အခ်စ္ရယ္…
တခမ္းတနား ေ၀းခဲ့ၾကရတယ္…
ေရႊၾကယ္မိုး
(၂၀၁၂.၂လ.၈ ရက္.၈နာရီ ၄မိနစ္)
No comments:
Post a Comment
ခုလိုလာတာေက်းဇူးပါ