မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လူေယာက္်ား၊ သူ႕ျပတင္းကို သတိနဲ႕ဖြင့္။
၀ုန္းကနဲျပန္ေဆာင့္ပိတ္လိုက္တယ္ ျပီးသူ႕ပါးစပ္ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္
ျပဳတ္တူလိုညွပ္၊ ေျခာက္ကပ္္ကပ္ ၀က္ျမည္သံတစ္ခုကို အုပ္ပစ္လိုက္တယ္။
ျပတင္းေပါက္ဟာ ႏွစ္မီတာျမင့္တယ္၊ ေအာက္က ၀ါၾကန္႕ၾကန္႕ျမက္္ေတြ၊
ဆီးႏွင္းခဲ အထပ္ထပ္ကို တေျဖာင္းေျဖာင္းျမည္ေစတယ္၊ အနီရင့္ရင့္
နံရံေပၚမွာ ကင္းျမီးေကာက္ တစ္ေကာင္
ျပတင္းမွန္ထဲ၀င္ဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္၊ မေအာင္ျမင္ဘူး။
အဲဒီလူဟာ ျမဴေတြမွဳတ္ထုတ္လုိက္တယ္၊ ျပတင္းမွန္မွာ
ႏွာေခါင္းျပားေအာင္ကပ္လိုက္တယ္၊ ျပီးသူ႕အခန္းထဲ
လွည့္ပတ္ေခ်ာင္းေျမာင္းတယ္၊ ဖံုထသြားေအာင္ကန္လိုက္တယ္။
သူ႕အျဖဴေရာင္အေပၚအကၤ်ီဟာ သူ႕မ်က္ႏွာကို
ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေနတဲ့ ထံုးေျခာက္ေရာင္ေဖ်ာ့သြားေစတယ္။
သူ႕လက္ထဲမွာ တင္းပုတ္ရွိတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဟိုထုိးဒီထိုး
အခ်ိန္မေရြးပဲ မွန္ကိုအစိပ္စိပ္အမႊာမႊာရိုက္ခြဲျပီး
ေန႕အလင္းေရာင္၀င္းပေနတဲ့ ေလာကထဲ
သူ႕ေသြးေတြနဲ႕ အနားကြပ္ထားတဲ့ ဖန္ကြဲစအခၽြန္အတက္ေတြနဲ႕
‘၀’ လံုးေပါက္ၾကီးကတဆင့္
ခုန္ထြက္လိုက္ေတာ့မယ့္အတိုင္းပဲ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒါမ်ိဳး သူလံုး၀ မလုပ္ပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ရွင္နဲ႕ကၽြန္မ သူ႕ကိစၥကိုေခါင္းရွဳပ္ခံစရာမလိုဘူး။
ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေတြမွာလည္း ဆီးႏွင္းခဲေတြ ထူထပ္လာေနျပီ။
ဟုတ္တယ္ - သူ႕ကိုဘယ္သူကမ်ား စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနေတာ့မလဲ။
အျခား ဘာကိုမွလည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။
ဥပမာ။ အဲဒီကင္းမီးေကာက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။
အဲန္ဒရူး မိုးရွင္း(န္)
[ ေဟာင္(င္)ရင္း(င္) ၏ မူလကဗ်ာကိုျပန္္ဆိုျခင္း ]
* * * * *
ေဇယ်ာလင္း
အလွပဆံုးစကားလံုးစာအုပ္မွ
No comments:
Post a Comment
ခုလိုလာတာေက်းဇူးပါ