မီးေလာင္ေနတဲ့အသံ-ေအာင္ရင္ျငိမ္း

အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ
အိပ္မက္ေတြ အဝါေရာင္လြန္ေနတဲ့ ရႈေမွ်ာ္ခင္း
အခ်စ္က မီးဖုိထားမိသူသာ အေငြ႔တလူလူ ေဝရတဲ့အျဖစ္
ခံစားမႈကုိ စာရြက္ေပၚပြင့္အန္ခ်လုိက္ရင္
ကမၻာေျမ မီးေလာင္ျပာႏွမ္းသြားေတာ့မယ္။

တို႔ႏွစ္ေယာက္ႀကား
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကိႏၷရာေခ်ာင္းျခားလုိ႔
လြမ္းဆြတ္ျခင္းက
အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ဆံႏြယ္လုိရွည္လ်ားလာ
ေဝးကြာျခင္းက
ရာသီနဲ႔အမွ် သံသရာလုိရွည္လ်ားလာ
အတိတ္က အနာအဆာေတြနဲ႔ ငါကၽြမ္းေလာင္ေနခ်ိန္
သူစိမ္းလူရဲ႔ သီခ်င္းမွာ
မင္းအသံေတြ ေနေရာင္လင္းလက္ေနမလား။

ငါ့သဘာဝအေပၚ
မင့္ေနေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့သြားျပီးေနာက္
အရူးတစ္ပုိင္းေန႔ အႏွမ္းတစ္ပုိင္းည
အနီရဲရဲ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြသာ ဖူးပြင့္ေဝဆာလုိ႔
လြမ္းဆြတ္ျခင္းအဝါ
ရွဴသြင္းလုိက္တဲ့အသက္မွာ အသက္မပါဘူး။

အခ်စ္ရယ္
အေဝးက မင္းသတင္းေတြ စိတၱဇ
အေဝးက မင္းရယ္သံေတြ ရင္နဲ႔ဆတ္ဆတ္ႀကားရရဲ႔။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ အသက္သုံးဆယ္
အရြယ္ငယ္ငယ္နဲ႔ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ရုပ္ကလာပ္
အထီးက်န္ျခင္းက
နံရုိးမွာ မိန္းမဓာတ္လုိေနတဲ့ ကဗ်ာ
မင္းမရွိတဲ့ေန႔ေတြမွာ ငါ့အႏုပညာ ေသြအားနည္းရ
မင္းမရွိတဲ့ညေတြမွာ ငါ့အနုပညာ ေရာဂါထူေျပာရ။

ငါဟာ
မင္းအေဝးမွာ လဲက်ေနတဲ့ သားေကာင္ပါ
ေသြးသံရဲရဲ
က်ိန္စာေတြ တန္းလန္းစုိက္ဝင္လုိ႔
လူတစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္နာက်င္စြာ အသက္ရွင္ေန
လူတစ္ေယာက္ ေသြးဆုတ္ျဖဴေလ်ာ္စြာ အသက္ရွင္ေန။

ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ
အခ်စ္တံဆိပ္တပ္ တီရွပ္ကုိဝတ္ဆင္တုန္း
ငါ့လက္ဖ်ံမွာ ေဆးမင္ေႀကာင္နဲ႔
ေဆးဆုိးဆံရွည္နဲ႔ အေပ်ာ္ရည္းစားနဲ႔
အေပါစားဟာသနဲ႔ ေအာ္လ္တာေနးတစ္ဗ္နဲ႔
ငါ့အတြင္းမွာ အုံ႔ပုန္းေလာင္ေနေသာမီးမ်ား
ဘယ္သူျမင္လုိ႔ ႀကားနုိင္မလဲ
အသက္မရွိေတာ့တဲ့ နံႀကား
ဘယ္လုိဓားနဲ႔ ထုိးဦးမလဲ။

ငါက အခ်စ္နဲ႔အနုပညာ
မင္းက ေငြေႀကး၊ အေရျပားဆန္တဲ့အလွနဲ႔ အတၱမာန
လူႏွစ္ေယာက္ ဘုရားသခင္ခ်င္းမတူတဲ့အခါ
အခ်စ္ဆုိတာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ေသြးေဆာင္ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တဲ့ မာရ္နတ္ပဲ။

မင္းမရွိတဲ့ဘဝ
အနုပညာတစ္မတ္သားနဲ႔
စာမ်က္ႏွာေပၚ ခုိးတက္လာတဲ့ကဗ်ာလုိ အဆီအႏွစ္ကင္းမဲ့လုိ႔
အကုသုိလ္မ်ားဖုိ႔ လြယ္သမွ်
အရသာပ်က္ေနတဲ့ ႏွစ္ကာလမ်ား။

စိတၱဇေတြ မြန္းတည့္ထက္ေနျမင့္လုိ႔
နာက်ည္းျခင္းဟာ သန္းေခါင္ထက္ညဥ့္နက္လုိ႔
ငါ့သားေလးေတြေဆာ့ဖုိ႔ ဘယ္သူအရုပ္ျဖစ္ေနသလဲ
ငါ့သားေလးေတြ အသံထြက္ေအာင္
ဘယ္သူ တီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖေနသလဲ။

ေမးခြန္းေတြထဲ ေသာကပဲ့တင္
ပုစဥ္းရင္ကြဲတစ္ေကာင္လုိ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ျမည္ေနမိရဲ႔။

လူတစ္ေယာက္ အဓိပၸာယ္ျပည့္စုံဖုိ႔
ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္ လုိအပ္သလား။

ေယာက္်ားမရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလား
မိန္းမမရိွတဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ ေသဆုံးျခင္းလား။

ဘဝဟာ
အစပ္အဟပ္မမွႏ္တဲ့ ဟင္းလ်ာ
ေငြစကၠဴ၊ လိင္နဲ႔ အေပါစားေက်ာ္ႀကားမႈ
လူတကာ ေသြးတုိးမူးေဝဖြယ္ရာ
လူ႔အျဖစ္ရဲ႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ့ခ်က္မ်ား
ငါက ဖြ႔ဲႏြဲ႔စရာ ျဖစ္ရပ္ဆန္းႀကယ္မရွိေတာ့
မင္းမရွိတဲ့ အသက္ရွင္ျခင္းကုိ အလုိမရိွေတာ့။

လူ႔အျဖစ္ကုိ
လင္မယားကြာရွင္းသလုိ ကိစၥျပတ္စဲခ်င္ခဲ့တယ္။

ငါအလုိမတူဘဲ
ငါ့လက္မွတ္ေပၚ ျဖာက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္မ်ား
ငါ့အေသြးအသားထဲ မီးလုိေမႊးထားတယ္။

ဒီဘဝ
သူ႔အဓိပၸာယ္နဲ႔သူ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလုိ ရွိေစ
အမ်က္ေဒါသဟာ အမ်က္ေဒါသလုိ ရွိပါေစ။

စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကုိ
ဘုရားမွာ ပန္းလုိကပ္လွဴျပီး
ဆုေတာင္းမိပါရဲ႔။

မီးေလာင္ေနတဲ့အသံ
သုိ႔မဟုတ္
ငါ့ဘဝတစ္ခုလုံး အသားနုျပန္မတက္ေတာ့ေအာင္
တဆစ္ဆစ္ ကုိက္ခဲေနမယ့္သစၥာ
ဘဝအစဥ္အဆက္
ငါ့ကုိယ္ငါ သဲလြန္စရွာမရေအာင္ အတိတ္ေမ့ေစသတည္း။

ခ်စ္ျခင္း
မုန္းျခင္း
လြမ္းဆြတ္ျခင္း
အာရုံခံစားမႈမွန္သမွ် သုညျဖစ္ေစသတည္း။

အရွင္လတ္လတ္
ငရဲက်သလုိ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့စိတ္
အသည္းကြဲျခင္းကို ကမၻာပ်က္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ပဲ့တင္လုိ႔
ဒီ ပရိေဒဝကဗ်ာ
ငါ့အနုပညာနဲ႔ သစၥာဆုိခဲ့တယ္ ဇာျခည္သန္႔။ ။

                                   ေအာင္ရင္ျငိမ္း