ၿမိဳ႕ျပရိပ္၊ ခရမ္းျပာျမင္းရီုင္းနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာ ေက်းလက္-ေအာင္ေ၀း

(၁)

သေဘၤာေပၚက ၾကည့္ရင္

သံေယာစဥ္ရင္ခြင္ကို

ျမင္ေနရပါၿပီ။

ေက်းလက္ေျခေထာက္နဲ႔

ၿမိဳ႕ျပမွာလမ္းေလွ်ာက္

လြမ္းေလာက္မွ

တစ္ေခါက္သာ

ရြာျပန္သူခရီးဟာ

(ဆိုၾကပါစို႔)

ကဗ်ာဆရာပါ

ကြန္ကရိေတာ

ေစးေခ်ာနက္ၾကမ္း

ကတၱရာလမ္းမွာ

သူလြမ္းတာ

တျခားဘာမွမဟုတ္

ဘာမွမရွိ

အနာဂါတ္၏ကဗ်ာ

ထိုေနရာ။

(၂)

သေဘၤာဟာ

ေျမာင္းျမလမ္းခြဲ၀

‘စကျမား’ ဆိုတဲ့ ရြာကို

ျဖတ္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။

ေရြးျမစ္ေပၚမွာ

ေဂၚဂင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္

ငါးဖမ္းေလွတစ္အုပ္

 ဗ်ိဳင္းတစ္အုပ္နဲ႔

စုတ္ျပားခတ္ထားေလရဲ႕

ေနလံုးဟာ

ေခါင္းေပၚမွာပဲ

ရွိေနပါေသးတယ္

ဟိုေရွ႕မွာ

‘ဒဂံုေမ

 ေရႊျပည္သာ

 ၾကာကန္’ စတဲ့

ကဗ်ာေက်းလက္ရဲ႕

နွင္းစက္ေ၀

ေႏြဦး

အလြမ္းဇာတ္

အားလံုးဟာ

၀ဒ္စ၀သ္လြမ္းသလို

ငယ္ဘ၀ကို တမ္းတေစမယ္။

လူရႊန္းရြာျပန္ကို

ဖတ္ခံစားနိုင္သူ

ကဗ်ာနဲ႔ လူဟာ

၀မ္းနည္းေနပါၿပီ

သူဟာမေန႔က

ေျမေငြ႔ျပာညေန

ေရႊေတာင္တန္း

လမ္းမေတာ္ဆိပ္

ေရရိပ္ကို နႈတ္ဆက္

ေက်ာက္ရုပ္၀မ္းနည္းသလို

‘အာရွေမာင္’ ဆိုတဲ့

လူခိုအိမ္သေဘၤာထဲ

ေမာလ်လ်နဲ႔

ေမ်ာပါခဲ့တာပဲ။

(၃)

ကဗ်ာဆရာလည္း

လွည္းတန္းလမ္းမ

ကမာရြတ္က

ထိုင္ေနက် လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ

ထိုင္လို႔ေနပါၿပီ။

ရန္ကုန္ခံစားမႈ

အနုပညာဆိုတာ

‘ေမာင္ သူကဘယ္သူလဲဟင္’ လား။

ဒါမွမဟုတ္

ေရခဲစိမ္နွင္းဆီ

ရာဇ၀င္ခ်ီတာ

ေလာကနတ္မွာ

ပီကာဆိုရွာတာ

ေရႊေရာင္ဖိနပ္နဲ႔

မမ လာတာ

ေႏြမ်က္နွာကို

ဘာလီအစိမ္း

ေဆးျခယ္လိမ္းတာ

ဒါလား ဆိုေတာ့လည္း

ၿမိဳ႕ျပဟာ

ညလိုလမ္းေလွ်ာက္

ေပ်ာက္ကြယ္သားတယ္ကြယ္။

ေဟဂဲလ္မွ

မသိၾကပဲနဲ႔

အလွတရား

ခံစားရံုဆို

အိုေလ…

ခ်စ္ဖို႔ကုန္ ဘယ္လိုထုတ္မလဲေနာ္။

သေဘၤာဟာ တစ္ရြာ၀င္ တစ္ရြာထြက္

ေက်းလက္ ေရေရာင္ ေျမေရာင္

ေနေရာင္ေတြကို ေပြ႔ဖက္

ခရီးဆက္ဆဲပါ။

(၄)

ေက်းလက္ခင္ဟာ

စိတ္ထင္ခ်က္ ေရးဟန္လႊမ္းတဲ့

ဘ၀အလြမ္းပန္းခ်ီကား

ညေန

ကမ္းစပ္

ရိုးျပတ္သင္းေျခာက္

လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေလ

၀င္းပေနပါရဲ႕ ဗ်ား။

ဘ၀နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္တူရင္

ျပည္သူအတြက္သာ

ကဗ်ာကို

ဘာအာရံုခံစားပံု

ဘယ္၀ိညာဥ္

ခိုလံႈ၀င္ကပ္မလဲ

အနာဂါတ္မွာ

ကဗ်ာဟာ

ကဗ်ာပဲ မဟုတ္လား။

အထူးသျဖင့္

ကဗ်ာဆရာဟာ

မိမိအတၱကို

မိမိျပန္တိုက္ရတဲ့ပြဲမွာ

အနုပညာရဲရင့္ဖို႔

မလိုဘူးလား။

သေဘၤာေပၚကေန

‘ျပင္ရြာ’ ဘက္ကမ္း

လွမ္းေမွ်ာ္တဲ့အခါ

စမ္းသပ္ေရနံ

အလံတိုင္ဆိုက္ထူ

လင့္ခရုဇာျဖဴျဖဴ

‘ေခတ္သစ္ထူေထာင္မည္’ ဆိုတဲ့

နဂါးနီသီခ်င္းကို

အမွတ္ရတယ္။

ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ေခ်ာင္းရိုးက

ဓနိတဲအိုအို

ေခၽြးစိုစိုနဲ႔

ဆန္ေထာင္းဆဲပါ ကို။

(၅)

ဒီ…ေရြးျမစ္ေၾကာင္းမွာ

‘ေမာင္ေဒါင္း

 ေျမနု

 နွင္းလွျဖဴ(ရကၡိဳင္)’ တို႔ေလ

အခိုင္အမာ

ကဗ်ာကို ခ်စ္ခဲ့သူေတြ။

အိပ္မက္ပဲလား

သေဘၤာထဲမွာ

ေက်းလက္တစ္ပိုင္း

ၿမိဳ႕ျပတစ္ပို္င္းနဲ႔

ခရမ္းျပာ ျမင္းရိုင္းတစ္ေကာင္

ဒုန္းဆိုင္းလာတယ္

ခြါသံေတြညံတယ္။

ဟို…အေ၀းက

ေရေဆးေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔

ေဖ်ာ့ေမွာင္ေနတာ

ဒါ…ရာဇ၀င္ထဲက

လြန္းေတာင္…လြန္းေတာင္…။

(၆)

‘ၾသဇာလႊမ္းနိုင္တဲ့

 အနုပညာရွင္ေတြမွာ

 ကိုယ္ပိုင္နည္းဟန္ေတြရွိတယ္’ လို႔

ေစဇန္ေျပာခဲ့သလို

အို…ေက်းလက္ငဲ့

ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ရွိပါစ။

ေရြးျမစ္၀ွမ္း ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ

ကူဘိုတာ ဖုတ္ခ်က္

ထြန္တံုးပ်က္နဲ႔

ငါးဖမ္းပိုက္ပါ။

သေဘၤာဟာ

ႏြံ၀ါေရာင္ေတြကို

ေက်ာ္ျဖတ္ေနပါတယ္

ျမစ္လိႈင္းပုခက္ထဲ

ေနေရာင္လည္း

ခဲေအးစ ျပဳလာရဲ႕…။

ဒီလိုအခ်ိန္

‘လိေမၼာ္ေရာင္ေတြ ေ၀ၿပီဆိုရင္…’ ဆိုၿပီး

ေျမနီကုန္း

အျဖဴဆိုင္လမ္းၾကား

လြမ္းအားပိုမိတဲ့ ကဗ်ာဆရာ။

ဗူးစင္စိမ္းေလး အုပ္ေ၀ေနတဲ့

ေရႊေရာင္တဲကုပ္

စာေခ်ာက္ရုပ္

လႈပ္ယိမ္းေနတာျမင္ေတာ့

ရယ္ခ်င္ျပန္တယ္

ေနာက္ဆံုးေတာ့

သူဟာ

လူေတာ္ရြာ သခ်ိဳင္းကုန္းေလးကိုပဲ

ေငးရီရင္း ေမာလ်ေနေတာ့တယ္။

(၇)

ေနညိဳေမွာင္စ

ေရႊအိုေရာင္ လွလို႔ေနပါၿပီ။

ေရြး ျမစ္သား ကဗ်ာဆရာ

သူ ဘာကိုမွ သတိမရေတာ့ဘူးကြယ္

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ

လွပတဲ့ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ပဲ

ျဖစ္သင့္ပါတယ္

ညဆိုတာ

ခ်စ္ေရဒအတြက္ ျဖစ္လာတာ

ကဗ်ာသမား အလြမ္းဆိုတာ

ထိုအရာ ဆူပြက္ရင္

ျဖဴရွတဲ့ေရေရာင္ အရက္

လက္လွလွနဲ႔ ေပြ႔ဖက္

ညဥ့္နက္နက္မွာ

ေက်းလက္ဆန္ပစ္ရတာပဲ

မဟုတ္လား။

အို…ေရွ႕မွာ

‘ေရႊျပည္သာ’

 ေမ့ရဲ႕ ရြာပါလား…ဟဲ့။

ဟိတ္…

ကဗ်ာဆရာ လာၿပီေဟ့

ျမင္းရိုင္းလာၿပီေဟ့

မီးမထြန္းၾကပါနဲ႔ဦး

ညကို ခဏေလာက္ေမ့ထားၾကစမ္း

လေရာင္နည္းနည္းရွိရင္

နည္းနည္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရမယ္။     ။

                                      ေအာင္ေ၀း