မိ၀င္းဖို႔ကဗ်ာ-၃(ပိုင္စိုးေ၀)

အမွန္တရားကို ဝန္ခံဖို႔ရာ
မုသားတစ္ဝက္နဲ႔ ငါေရာက္လာခဲ့တာ
မင္းက ငါ့ကိုထင္ေနေရာ့လား။
ေဟ့ ..မိဝင္း
မင္းက ငါ့ကို အဲသလိုမ်ိဳး
ထင္ေနသလား။
လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒါကို
အခ်စ္လို႔ ဆိုၾကတာပဲ
ငါကေတာ့
ငါ့ႏုပ်ိဳမႈဆီ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ၿပန္ေရာက္လာတဲ့
ငါ့ႏွလံုးသားရဲ႕ ေအာ္သံလို႔သာ
ဆိုလိုက္ခ်င္ရဲ႕။
မင္းက
ငါ့အသည္းႏွလံုးရဲ႕ အလင္းေရာင္ေလ
မင္းက
ငါ့အိပ္မက္ေတြကိုထည့္ၿပီး
ထြန္းညွိထားတဲ့မီးအိမ္ငယ္ေလးေလ။
မင္းကသာ
စိတ္ပါလက္ပါ ၿဖစ္လိုက္စမ္းပါကြာ
တေစၦသရဲေတြနဲ႔အတူငါက ၿပမယ္
ုစုန္းမေတြရဲ႕ သန္းေခါင္ယံ အစည္းအေဝးပြဲည
ေအာ္ပရာကို ငါလုိက္ၿပမယ္
ဒြန္ကြီဇုတ္ အေၾကာင္းငါဖတ္ၿပမယ္။
အမွန္တရားနည္းနည္း
အမွားေတြခ်ည္းပဲ သူ႔လက္ထဲ
ဆုပ္မိ ကိုင္မိတတ္တဲ့
ေဟာဒီ
ညံ့ဖ်င္းဖ်င္း ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ငါ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့အရာဟာ
ဒါ အကုန္ပဲ လို႔ေတာ့မထင္လုိက္ပါနဲ႔ကြယ္။
မိဝင္းဖတ္ဖို႔ ခ်စ္ပံုၿပင္ေတြ
ငါေရးႏိုင္ေသးရဲ႕
သည္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ..ငါဟာ
တဆတ္ဆတ္တုန္ခါၿပီး
ေမွာ္ဝင္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ေပါ့။
ကဗ်ာေတြနဲ႔
မင့္ကိုအစာေကၽြးမယ့္ငါပါ။
သည္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ..ငါဟာ
ဘုရားသခင္နဲ႔ေဝးႏိုင္သမွ်ေဝးတဲ့ေနရာ
ငါ့ကိုလႊင့္ပစ္လုိက္ခ်င္ရဲ႕။
ရူးသြပ္မႈနဲ႔
မင့္ကိုအစာေကၽြးမယ့္ငါပါ။
မိဝင္းေရ
ငါ့အိမ္ေခါင္မိုးမွာကပ္ေနတဲ့
ေတာက္တဲ့တစ္ေကာင္ဟာလည္း
ငါ့လုိပဲ
ခံစားမႈဝါဒီသမားတစ္ေယာက္ပါကြာ
ဒီေကာင့္အေၾကာင္းငါရိပ္မိတာ
ဘာၾကာေသးလို႔လဲ။
ကမၻာၾကီးဟာ တစ္ေန႔တၿခား
လူသားရဲ႕ ကာမရာဂနဲ႔
မေကာင္းမႈဒုစရိုက္တရားေတြကို
မ်ိဳမ်ိဳခ်ခဲ့ရ
မ်ိဳမ်ိဳခ်ခဲ့ရလြန္းလို႔
ငါ့တစ္ကိုယ္လံုးေရာင္ကိုင္းေနၿပီ
ေရာင္ကိုင္းေနၿပီ မိဝင္းေရ
ေရာင္ကိုင္းေနၿပီ..။
ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္
ခရီးလမ္းဆံုးသို႔ေရာက္ၾကေသာခါ
အတိတ္၏သင္ခန္းစာကိုယူၿပီ
လူေတာ္လူေကာင္းၿဖစ္သြားၾကေလသည္..ဟူ၍
ဝီလ်ံေဖာ့ကနားက မဆိုလိုေပတဲ့။
ကဲ..ဘယ့္ႏွယ့္လဲ
ငါ့စိတ္အေၿခအေန ငါကိုယ္တိုင္အၿမင္မွန္ရ
တစ္ေန႔ေန႔က်ရင္
သာသနာ့ေဘာင္ကိုဝင္သြားလိမ့္မယ္လို႔
မင္းက ေမွ်ာ္လင့္ေနသလား။
သြားစမ္းပါ
အႏွစ္သာရဟာ
စကားလံုးေတြနဲ႔ေဝးေဝး
ထြက္ေၿပးေနသလိုမ်ိဳးေပါ့။
ေအးစက္ၿပီ
အသံမထြက္ႏိုင္ေအာင္ဆြံ႕အ
ဘုန္းဘုန္းလဲက်သြားသည္ထိ
ငါခ်စ္ေနဦးမွာ။
အၿပင္းစားအာရံုေတြ
မီးေလာင္ေနသလိုမ်ိဳးနဲ႔
ငါခ်စ္ခဲ့
မင္းကိုငါခ်စ္ခဲ့။
ကဗ်ာေတြနဲ႔
မိဝင္းကို အစာေကၽြးမယ့္ ပိုင္စိုးေဝပါ။
ဟန္သစ္မဂၢဇင္း
ေအာက္တုိဘာ၊၁၉၉၃