ကမာၻဟာ စစ္ကိုမလိုအပ္ဘူး
စစ္ဟာ ကမာၻရဲ. ရင္သားအစံုကို ေျခမြဖ်က္ဆီးတယ္
စစ္ဟာ အေမွာင္မွာ တိတ္တဆိတ္ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့
ေၾကးစား လူသတ္သမား
တစ္စံုတစ္ရာကို ေသြးေအးေအးေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့က်ိန္စာ
စစ္ယဥ္ေက်းမႈဟာ ကမာၻဦးကတည္းက ထြန္းကားခဲ့တယ္
ကမာၻဟာ စစ္ကို မလိုအပ္ဘဲ ရရေနတယ္
စစ္ဟာ ကမာၻရဲ. ေနရာအႏွံ႔၊ အရာရာ
စစ္မေရာက္တဲ့အခါ မရွိဘူး
စစ္မေရာက္တဲ့ကမာၻ မရွိဘူး
စစ္ဟာ အရာရာကို သိမ္းသြင္းတယ္
ထိစပ္သမွ်
အရာရာကို စစ္ဟာ ၾကမ္းတမ္းေစတယ္
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္၊ ဒဏ္ရာနဲ႔၊ အနာတရနဲ႔
က်ားနာဟာ ေတာသံုးေတာင္ ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းလို႔
ေသြးဆိပ္သင့္လို႔
ႏို႔နံ႔ေတာင္ မစင္ေသးတဲ့
လူမမည္ေလးရဲ. ေျခတစ္ဖက္ဟာ ျပတ္ေတာက္လို႔
သူ႔အနာဂတ္ကို ဘယ္မွာခြဲစိတ္ကုသရမလဲ
သူ႔စိတၱဇကို ဘယ္လိုေျခတုနဲ႔ အစားထိုးမလဲ
(ဘုရားသခင္မွပဲ သိလိမ့္မယ္)
စစ္ဟာ အရာရာကို မီးလိုတိုက္စားတယ္
က်ိန္စာဟာ အရာရာကိုျပတ္ရွလို႔
က်ည္ဆန္ဟာ ရန္ၿငိဳးရန္စ၊ အာဃာတနဲ႔
အနိဌာရံုကို ကမာၻဆီ သယ္ေဆာင္လို႔
ကမာၻဟာ မလိုခ်င္လည္း ရရေနတယ္
ေသကြဲေတြ၊ ရွင္ကြဲေတြ၊ အေမွာင္မွာ တင္းတဲ့ႀကိဳးေတြနဲ႔
မ်က္ရည္
အို…ဘုရားသခင္
စစ္မရွိတဲ့အခါ ငါတို႔ရဲ.ကမာၻဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းမွာပါ
ေကာင္းကင္မွာ
အလံျဖဴတစ္ေထာင္ လႊင့္တင္ထားႏိုင္မွာပါ
‘ဇလာတာ’တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္မွာပါ
အေသအခ်ာ
စစ္ဟာ ကမာၻကို လိုအပ္ေပမယ့္
ကမာၻဟာ စစ္ကို မလိုအပ္ခဲ့ဘူး။ ။
ဘုန္းေနသြန္း
(မေဟသီ၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇ခုႏွစ္)
ဒီကဗ်ာေလးက facebook ကသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သႏၱာလြင္ဆီကမွတဆင့္
ရရွိခဲ့တာပါ...
No comments:
Post a Comment
ခုလိုလာတာေက်းဇူးပါ